گوهری که قدرش را نمیدانیم!!!

با پوزش از ساحت عرفا،علما و موفقین عرصه قرب پیشگاه حضرت پروردگار،که لحظه به لحظه وجودشان در نماز سرشار از بارقه الهی و رایحه دل انگیز عالم ملکوت میشود و با نیت پاسخ به اعلان نیاز خیل عظیم جویندگان طریق کوی یار که مشتاق«تمرکز»در نماز هستند و میخواهند از شهد شیرین مناجات با حضرت سبحان وجود نیازمند خویش را از نور خدا و عشق به او لبریز سازند،از این فرصت بهره جسته از صاحبدلان،عاجزانه تقاضا میکنم تا برگی از کوله بار توفیقات خود درنماز را برسفره کاغذ بگذارند.

متاسفانه در زمانه ای که ما از رمزو راز نماز غافل مانده ایم،گروههای غیر مسلمان با برپایی کارگاه های عملی،شیوه ها وتمریناتی مانند:«مدیتیشن»و«یوگا»را بصورت تخصصی-جهت تسکین و ارامش،دریافت الهامات معنوی و…-اموزش داده و گروه زیادی را بهسوی خود جذب نموده و تا حدودی هم درکار خود موفق میباشند.این در حالی است که نماز از قدرت بالای سازندگی،تحول افرینی،ارامبخشی و تولید انوار و انرژی بیشتری که اصلا قابل مقایسه با فنون مذکور نمیباشد،برخوردار است.

جای شکوه اینجاست که چرا با وجود گوهر بی بدیلی چون نماز،عده ای با بی رغبتی صرفا به عنوان یک تکلیف عجولانه ان را میخوانند؛دسته ای هم به نماز بی روح و بی حضور خود،دل خوش کرده،بدون هیچ تغییر و تحول و سازندگی به ان عادن کرده اند.

در این میان گروهی هم تشنه و شیفته به دنبال معراجند تا در پرتو انوار الهی راهی به سوی اسمان بگشایندو{عِنْدَ مَلِیکٍ مُقْتَدِرْ} را ارزومندند.

بدون شک اثرات نورانی و سازنده نماز به میزان حضور قلب،تمرکز اگاهی و بصیرت عارفانه نمازگزاران بستگی تام دارد. حل به چه شیوه هایی از سوی صاحبدلان میتوان تمرکز را نیرومند کرد و چگونه باید حضور قلب را درک نمود؟

این خواسته در قالب اختصاصی سالکان بر همگان میسور نمیباشد و امکانپذیر هم نیست.

به نظر میرسد با شیوه های اسان،قلم نافذ و به روز و با برنامه ریزی های سلسله وار معنوی توسط عاملان،باید زمینیان علاقمند به اسمان را راهنمایی و یاری نمود. درغیراینصورت سودجویان،شیادان و شیاطین تحت عنوان کلاس های عرفان،ذکر درمانی و تقویت قدرت تمرکز با دام های گسترده در کمین جوانان ما هستند.

منبع:کتاب خدایا چگونه شاد باشم؟{مولف:زبیده خدایی}