خدا که می بینه

(غاده جابر)

اولین عید بعد از ازدواج مان بود.لبنانی ها هم رسم دارند که دور هم جمع شوند.مصطفی به خانه ی پدرم نیامد و در موسسه ماند. شب از او پرسیدم:

خیلی دوست دارم بدونم چرا نیومدی؟ 

گفت:الان عیده، خیلی از بچه ها رفتن پیش خونواده هاشون، اونها وقتی برمیگردن، برای این ۲۰۰، ۳۰۰ نفری که توی مدرسه موندن ، تعریف میکنن که چنین و چنان شد.

من باید توی موسسه بمونم ،با اینها ناهار بخورم، سرگرم شون کنم، تا وقتی اون ها تعریف کردن، این ها هم چیزی برای گفتن داشته باشن.

گفتم:خب،چرا غذایی که مادرم فرستاده بود، نخوردین؟

نان و پنیر و چای خوردین؟

گفت:اون غذا ، غذای مدرسه نبود.

گفتم:شما دیر اومدین،بچه ها نمی دیدن که شما چی خوردین.

اشک هایش جاری شد و گفت:

خدا که می بینه….

?منبع؛کتاب چمران مظلوم بود

(خاطراتی از شهید مصطفی چمران)